Come Home Baby Julie, Come Home

Samsun'dan Memleket Manzaraları

Misafir Yazar: Koray Aktaş



Aylar sonra doğup büyüdüğüm yere yani Samsun’a gelmiş bulunuyorum. Yılda bir bilemedin iki kere gelirim. Aslında hiç gelmek istemem ama mecbur kalırım, kimseye de anlatamam neden doğup büyüdüğüm yere bu kadar düşman olduğumu bu kadar gelmek istemeyişimi ya da onlar anlamaz.

where i end and you begin

sonsuza kadar gidelim (ölümsüzlük bir milan kundera kitabı) sonsuza kadar gitsek dahi birimiz yok olacağız elbet benim bittiğim yerde sen başlarsın uğultu ve ritim içerisine gizli hafif tonlarda yorkesk mırıltılar. bitmeyecek gibi duran dört dakika otuz yedi saniye süren bir yolculuk. şarkı formuna bakıldığında radiohead’ın beslendiği her alanın izlerini taşıyor. elektronik vücuduna gizlenmiş rock rifleri ve hüzünlü bir yol gibi çizilmiş usul usul akan şarkı. pencereye yaslanıp izledi yolu. bitsek dahi durmadan yeniden başlayacağız. (mutlu bir batık gibi dibinde yaşıyorum*) senin bittiğin yerde ben başlarım. geceyi üzerimde taşıyor gibiyim. sinirli, üzgün, tedirgin, gergin, uykulu.. ışıklar geçiyor bir şarkının içerisinden, duraklar geçiyor, uzun bozkırlar geçiyor, gece geçiyor. dört dakika otuz yedi saniye geçiyor. ben bitiyor[um] ve sen oluyor[um] the sky is falling in *:rene char

Bugün Günlerden Karanlık

Cahillerin dünyasında yaşıyoruz, gözlerimizi kapadık; sımsıkı.

“Şu cahillere bak dünyanın sahibi onlar”

Ne zaman ki iki çağ, iki uygarlık, iki din, iki millet birbirleriyle kesişirse, işte o zaman insan yaşamı gerçek bir acıya, gerçek bir cehenneme dönüşür. Ortaçağ’da yaşayacak antik çağ insanı gibi kalırız. İlkellerin havasızlığında boğulup gideriz. Öyle toplumlar olur onurunu yitirmiş, kokuşmuş ve suçluluk duygusunu kaybetmiş. Biz bu kalabalığın arasında kör bir biçimde yaşarız. Kuşkusuz herkes bunun aynı ölçüde ayrımına varamaz. Nietzsche’nin kuşaklar önce gördüğü sefaletin içine hapsolur kalırız. Ellerimiz bağlı, içimiz yaralı.

Hala orada işte.

Sağ ayakkabısında belli belirsiz delik; bir adam yerde uzanmış uyuyor.

Yüzsüzler görüyorum aylar boyu, karanlık yüzlü insanlar görüyorum. Önce herkes bir günahı çıkarma yarışındaydı; herkes kınıyor, herkes lanetliyor, herkes yüzlerinde kalın bir ağ tabakasıyla tükürüklerini saçıyordu kameralara, klavyelere, mikrofonlara. Sonra herkes unutma ve unutturma çabasına girdi. Hiç olmamış bir şeymiş gibi üzerine basıp geçtiler o sokak ortasında. Etrafımda tepkisiz bir kalabalık görüyorum. Etrafımda giderek yüzsüzleşen bir ülke görüyorum zamanla.

Bir adam beyaz yorganına sarılmış uyuyor yerde.

İnternet ne güzel şey; büyük kafatasçı düşüncelerine, hazmedemediğine “dangalaklık” diyerek geçip gidenlerin uyuyan bir adamın arkasından ettiği büyük sözleri okuyorum aylar boyu. Arkasından pis sırıtışlarını görüyorum. Demokrasi mücahitlerinin timsah gözyaşlarını görüyorum Gözyaşlarına bakıyorum dalgın dalgın. Provokasyon dediklerini duyuyorum. Bu ülkeye en büyük ihaneti yaptılar diyorlar; duyuyorum. Neden? Sorusuna adı “Hrant” olduğu için diye cevap verenleri okuyorum.

Bildiklerimi unutayım istiyorlar biliyorum. Ben o güne kadar hep barış demişken; katillerle barışmaya zorluyorlar beni. Zorla, her koşul altında inandıklarımdan kuşku duymamı istiyorlar. Unutayım istiyorlar. Ses çıkarmadan uyumamı istiyorlar bir sokak ortasında.

O sokaktan kaç kere geçti gölgesi, kaç kez yaladı rüzgar nemli gözlerini. Kaç kere öldük biz o sokakta. Kaç kişi öldük yere uzandık usulca. Zaman durdu, sesler kesildi. Barış dedi duyulmadı. Kardeşlik dedi anlaşılmadı. Biz dedi ve hep öteki olarak kaldı. Zaman durdu ve şimdi sonsuz uykuya doğru yıkılıyor bedenimin her parçası. Sevdiği kadını, canından kopan çocuklarını, kendisine yer olmayan vatanını düşündü. Önce dizleri vurdu yere ve ardından bütün gövdesi. Gövdesinden kin akan bir toprağa uzandı. Kokusunu hissetti, tadını hissetti; kanlı. Korkakların, kalleşlerin, cahillerin, içi çürümüşlerin yüzlerinden çaldı karanlığı. Aldı öldüğü güne mıhladı.

Malatya’da doğmuş bir adamı hatırlıyorum bir televizyon programında. “Yüksek gönüllü, ilerici bir Türk yöneticisinin”, “uşaksın sen, batının uşağısın” sözlerine üzgün bir biçimde ben Türkiye Cumhuriyeti vatandaşıyım diyerek itiraz ettiğini hatırlıyorum. Sesinin yükselmediğini hatırlıyorum. Öfkelenmediğini, ağzından tükürükler saçılmadığını hatırlıyorum. En önemlisi korkmadığını hatırlıyorum.

Ben fark etmedim ağlıyorum, yerde bir adam uyuyor tanımıyorum.

“Kanı yerde kalmayacak” diyorlar, dediler, demişlerdi, de… Merak ediyorum; Kimin kanı? Hangi kan?

Bir ülke uyuyor ve yerden kalkıp gidiyor bir adam. Kara gözleri gibi karanlık bir güne gidiyor. Televizyon programlarına, haber programlarına, gazetelere, internet sitelerine bakıyorum. Bir adam önce soluklanıyor kaldırımın kenarında, hazin bir biçimde gülümsüyor. Zaman duruyor, gövdemi acılar sarıyor. Gözlerine bakamıyorum. Neden katiller hissetmezken ben suçlu hissediyorum? Bir adam kalkıp gidiyor.

Yüzsüz bir ülke uyuyor, unutuyor, hatırlamıyor. Bulamıyor. Aramıyor. Sormuyor. Merak etmiyor. Türkiyeli bir adam gidiyor hüzünlü. Sözü barış olan bir adam gidiyor. Yüzüne tükürenlerin arkasından döktükleri gözyaşlarını duymuyor. O’na Vatan haini diyenlerin arkasından O’nu kahraman ilan edişlerini duymuyor. İçinde bir sevda, dağ gibi, içinde sevgi okyanus gibi, içinde kardeşlik bir gibi. Gidiyor.

Kardeşim ölüyor ve ben sadece karanlığı görüyorum. Üç yıl oldu ve hala karanlığı görüyorum. Kan ile sıvadılar ellerini, yüzlerini, gelmişlerini, geçmişlerini. Ben sadece karanlığı görüyorum.

Bir sokak ortasında Hrant’ın kalkıp gittiği yerde ayakta dikiliyorum. Unutmuyorum. Alışmıyorum. Kabul etmiyorum. Burası cennet, burası cehennem. Burası öyle sessiz, öyle gürültülü, öyle öfkeli, öyle güçlü ki..

bugün günlerden siyah

Fuck Buttons

Geç keşif hiç keşiften iyidir!

Long live Mogwai!

keşke bir mogwai konserinde yaşasak

Last Times

Son dönemde izlediklerim kısa kısa

Soul Kitchen: 9,5/10   http://sakallism.blogspot.com/2010/01/soul-kitchen.html

Mammoth: 9/10  http://www.bakiniz.com/mammoth-film/

Lie To Me: İlk izlediğim bölüm için 7/10 – Son izlediğim bölümden sonra 8,3/10

Up in the Air: 7,8/10  http://sozluk.sourtimes.org/show.asp?id=17849836

The Road: 7,3/10

Generation Kill: 7/10 (daha fazlasını vaat ediyor)

Brothers: 6,5/10 (Nathalie’ye rağmen)

7 Kocalı Hürmüz: 6,5/10 (Müzikaller hiçbir zaman sevmeyeceğim)

Nefes: 6,5/10

ÖYLE

   Karıldı gecelerimize

   Tepeleme güneş ışığı dolu

   duvarlar, göz kırpışlarımızla

        

   savruldu taneleri gözyaşlarımızın

   Çocuk boyuna ulaşınca

   Çırılçıplak geçti ayaklarımız

   Serinlikte

        

   Toprağın rengi ikindi gibi

   Ey ömrümün kara lekeleri

   Geri al sarmaşık kokulu gök

   Uyuşturucu bir aşk üstüne söylediklerini

   Geçerli çünkü hâlâ

   Turna seslerinde ölüm marşları

   Ve azgın denizin çığlığında

   Telaşsız sızısıyla karanlığa

   Sıvanan saçlarımın kana

Öyle...

Hastalıklı Filmler - Arizona Dream

Sürreal olmayan bir rüya olmaz diye tutturmuş Emir Kusturica. İçinde hayvanlar olmalı ve üzerlerine de yakışan anlamlar olmalı. Gerçeğin üstünde ironik bir mizah olmalı ki illa hüzünlü tarafından. Neyi anlatmaya değer diye soruyor bize. Hayatı sorgulamaya önce onu reddetmekten başlamaya davet ediyor bizi. Gerçeği reddetmeye çağırıyor. Her planında ne yaptığını bilen bir rüyanın izlerini bırakıyor masalcımız. Balkanlara özgü yaşama sevincinin yanına, aynı kokunun ölüm hissiyatını bırakıyor hunharca.

Aya kadar, üst üste koyulmuş cadillac’ların üzerinden çıkıyoruz.

XX - Night Time

Uyumadan önce iyi gelebilir.

Animal Collective, Wild The Things Kafası : Brother Sport

Hem çocuk, hem de kafalar güzel olmanın tadı başka. Dans eden küçük kız fantastik!

Kapitalizm ağrılı ve yavaş bir ölüme neden olur

Trouble Every Day

look into my eyes
you see trouble every day
it’s on the inside of me
so don’t try to understand
i get on the inside fo you
you can blow all away

[loş bir ışığın yarım yamalak döşenmiş bir elektrik hattından dolanarak içini sarışın bir yalnızlığa bürüdüğü oda gibi işte. stuart staples oturmuş sigarasını içiyor bir sandalyenin üzerinde. bir şeyler söylüyor ya nerede bu keman ve kontrbas diye içinden geçiriyor insan. uzun bir koridordan yürüyüp mutfağın taş zeminine eğiyor şarkı. ürperiyor.]

such a slightest breath
and i know who i am

[hiç ait olmadığı bir filmden ayıklayarak geceye giyiniyor bütün notalar.]

look into my eyes
hear the words i can’t say
words that defy
and they scream it out loud

[susarak dinliyorum. duyarak susuyorum.]

i get on the inside of you
you can wave it all away
such a slightest thing
it’s just the rise of your hand

and there’s trouble every day
there’s trouble every day
there’s trouble every day
there’s trouble every day

[bir şiir yazmak istiyor insanoğlu. bir keşif yapmak. her dışarı koşuşunda en uzağa gidecek kadar güçlü. her defasında her sorunu çözecek kadar azimli. parçalanan her hayalinin yerine daha tutkalı bol bulutlardan bir gökyüzü dikecek kadar deli. her gün başka bir karanlık değil. ince bir müziğe tutturulmuş bir kalın tondan huzur gibi kullanışlı. uyuyarak sarhoş olmak gibi gerçeküstü. ]

if i want you back
i could get away
before the sunshine leaves your eye
but i need to know
how to find a place
before the days become nights
before the years become lies

and there’s trouble every day

you know that i love again
please make it start again

there’s trouble every day

you know that i’ll always hear
the words that you never say

there’s trouble every day

[bir selam, bir sabah, bir ses, bir yazı, bir şiir, bir şarkı… sustum…]

this time it’s startling me
the words i can never say

there’s trouble every day

you know that i’ll always hear
the words that you never say

look into my eyes
hear the words i can’t say

you know that i’ll always hear
the words that you never say

Hastalıklı Filmler: Breaking the Waves

İşte geldik hastalıklı filmlerin belki de en büyüğüne; duygusal ve dramatik olarak provokasyon düzeyi çok yüksek bir film. Trier’in oyunu seyircinin bilinç yollarının dejenere edilişi üzerine koyulur. Sinematografik açının ters yanında ise toplum eleştirisi yüksek dozdan iletilir.

Emily Watson harikadır.

İki kritik sahne:

1. Jan filmi değil, filmi heyecanla izleyen Bess'i izler.
2. Gökyüzünde çanlar çalınmaktadır. Bess cennet'te huzurludur.

Güzel Filmler Güzel Sahneler

Gece

Mammoth

Moodysson’nun bu kez derdi paylaşılamayan sevgiler. Günümüz dünyasının insanları zorunlu bir biçimde bu forma sokuşuna dingin ve ağır biçimde eleştirisini yöneltiyor yönetmen. Bunu yaparken kullanabileceği en kısa yol olan iletişim eksikliğini Inarritu-Arriaga ikilisinden ödünç alarak biçimlendiriyor. Sonuçta da güçlü ve ne anlattığının farkında bir film çıkıyor karşımıza. Gael Garcia Bernal ve Michelle Williams iyi oynuyor ve doğru seçim olduklarını gösteriyorlar. Ayrıca bir detay olarak Lilja 4ever’ın trajik Lilja’sını oynayan Oksana Akinsjina ve Michelle Williams benzerliği de tesadüf gibi görünmüyor. 

Fever Ray

Korkma dinle!